Cmentarz Centralny

Cmentarz Centralny w Szczecinie – największy cmentarz w Polsce, trzeci co do wielkości w Europie i jeden z największych na świecie. Został założony w latach1899-1900, we wschodniej części

Gumieniec, według projektu Wilhelma Meyera-Schwartaua, a ostateczny kształt nadał mu Georg Hannig w roku 1918. Od jego otwarcia pochowano na nim ponad 300 tysięcy zmarłych, a jego dzisiejsza powierzchnia wynosi 172,33 ha.

Potrzeba wybudowania nowego cmentarza powstała po roku 1873, gdy małe przykościelne cmentarze zostały przepełnione, a dzięki temu, że Szczecin przestał być twierdzą pojawiły się tereny pod budowę. Za najlepszy teren pod cmentarz uznano ówczesne ziemie rolnicze pomiędzy dzisiejszą ulicą Mieszka I, Ku Słońcu, a linią kolejową na wschodzie.

Cmentarz otwarto 6 grudnia 1901 roku. W latach 1900-1903 pod kierunkiem architekta Wilhelma Meyera-Schwartau zbudowano bramę główną oraz budynki administracji i kaplicę cmentarną. W roku 1918 w nekropolii pochowanych było już 57 tysięcy osób i zajęte kwartały wschodnie i środkowe. Po I wojnie światowej rozpoczęto pochówki w kwartale zachodnim. W roku 1925 do kostnicy dobudowanokrematorium[2].

Od założenia cmentarza, aż do roku 1928 zarządcą cmentarza był Georg Hannig. Po nim Franz Herbert[2].

W latach 1927-1928 zbudowano drugą, modernistyczną, kaplicę. Nie doczekała jednak do naszych czasów-została zniszczona w czasie bombardowań w kwietniu 1943 roku[4]. Rozebrana została w 1984 roku[2].

Do grudnia 1940 roku na cmentarzu pochowano ponad 117 tysięcy zmarłych. Znaczny przyrost pochówków nastąpił w czasie II wojny światowej wskutek nalotów bombowych na miasto. Po 1945 roku Polaków chowano początkowo na wolnych kwaterach, a następnie w miejscu starych likwidowanych grobów. W teren cmentarza włączono też cmentarz garnizonowy oraz teren wojskowy. Od 1945 r. do końca 2000 r. pochowano 139 tys. osób[2].

Jednorożec